صبح است ساقيا

سحرگاهان سمن بويي سر ساغر عيان کرد
صبوحي در سبو ريزان قدح نوشان فغان کرد

همان ناله مرا برد از خود و شيداي جان کرد
ندانم من که او چون بود و با جانم چه سان کرد

و. يگانه
84/12/13